Δίαυλοι / Channels

Μήνυμα από τη Διεύθυνση

Η τέχνη αναζητεί, οδηγεί, διαμορφώνει, συμβαίνει. Οι δημιουργοί οσφραίνονται τη ζωή και μεταδίδουν τα μηνύματα τους. Περιπετειώδεις οι πορείες, δύσκολα τα περάσματα κι ο προορισμός απαιτητικός. Το μυαλό και η καρδιά του θεατή διψούν για ειλικρίνεια κι αλήθεια. Οι καλλιτέχνες ανοίγουν δρόμους για να επικοινωνήσουν με τον άνθρωπο – τα έργα τους, είναι δίαυλοι. Φέτος, στην Hellenic Dance Company επιλέγουμε να σταθούμε με θάρρος απέναντι σε στιγμές που άλλοτε μας πληγώνουν, μας φοβίζουν ή μας ενοχοποιούν κι άλλοτε μας κάνουν να αισθανόμαστε πλήρεις και μας υπενθυμίζουν τη χαρά της ζωής. Τα έργα που παρουσιάζουμε αποτελούν διαύλους-κανάλια επικοινωνίας που μας υπογραμμίζουν ότι τελικά, ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει.
Παυλίνα Βερέμη Αθήνα, Ιούνιος 2008

Πρόγραμμα Παράστασης

In Never Loverland

Δυνατή χορεύτρια με εντυπωσιακές συστάσεις, καθώς η διαδρομή της ως τώρα περιλαμβάνει συνεργασίες με χορογράφους όπως n Pina Bausch, η Renate Killman, η Jasmin Vardimon, ο Rami Levi, ο Guy Weissman κ.ά, η Αθανασία Κανελλοπούλου προτιμά να μείνει προς το παρόν μακριά από την επιδίωξη να εντάξει εαυτήν στο χορογραφικό χάρτη. Η πρόθεση της είναι να συστηθεί στο ελληνικό κοινό ως ερμηνεύτρια που εξερευνά τρυφερές, συχνά σιωπηλές, γωνιές της ύπαρξης για να παραδώσει ένα ευαίσθητο ίχνος γραφής – σα σημείωση σε ένα τετράδιο δίχως ετικέτα.

Στο νοηματικό πλαίσιο του, το κομμάτι καταγράφει πράξεις και στιγμές ενός κοριτσιού που αγωνίζεται με αμείωτη ένταση να καταλάβει ότι έγινε γυναίκα. Ο συσσωρευμένος φόβος της μοιάζει να είναι ο μοχλός, η φυσική δύναμη που ορίζει το ρυθμό σε ένα εκρηκτικό σόλο στο όποιο η Κανελλοπούλου μέσα και από τις δύο ιδιότητες της- της δημιουργού και της ερμηνεύτριας- οδηγεί το σώμα στα όρια του. Το κορίτσι του In Never Loverland δε φοβάται τη μοναξιά. Φοβάται να ζει χωρίς αυτά που θέλησε, χωρίς αυτά που της υποσχέθηκαν, χωρίς αυτόν ή αυτό που γέννησε τις προσδοκίες της. Ξοδεύεται στους κινδύνους της προσωπικής απομόνωσης και αφήνεται στην ευκολία της θλίψης γεννώντας ερωτηματικά στα οποία οι απαντήσεις ενδέχεται να μη βρεθούν ποτέ.

Με σημεία εκκίνησης το ποίημα του Lord Alfred Tennyson, The Lady of Shalatt (Η Δεσποσύνη του Σαλότ), το ομώνυμο έργο του προ-ραφαηλίτη ζωγράφου John William Waterhouse και ασφαλώς ένα ισχυρό αυτοβιογραφικό υλικό, η Κανελλοπούλου αποδίδει με απλότητα και σαφήνεια την αίσθηση του εγκλεισμού της ηρωΐδας στο μικρόκοσμό της και την αγωνία για την έξοδό της από αυτόν. Μήπως τελικά ο πύργος-φυλακή δεν είναι άλλος από την ίδια και η περιοχή όπου κατοικούν τα θαύματα βρίσκεται πίσω από το είδωλο στον καθρέπτη;

Χορογραφία: Αθανασία Κανελλοπούλου
Μουσική: Cocorosie, Yann Tiersen, Sigur Ros
Σχεδιασμός Σκηνικών: Βάγια Τσιουρμποπούλου
Κοστούμι: Νατάσσα Δημητρίου
Φωτισμοί: Δημήτρης Νασιάκος
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Σκηνική Επιμέλεια: Αθανασία Κανελοπούλου
Ερμηνεία: Αθανασία Κανελλοπούλου
Θερμές ευχαριστίες στις Βίλμα, Φρόσω, Βάγια

Holdin’ Fast

Σαν προϊόν αυτόματης γραφής όπου οι λέξεις, ξεκινώντας από μια εμμονή ή μια ιδέα, προκύπτουν αβίαστα κι ενσαρκώνονται πάνω στο χαρτί, το Holdin’ Fast τόσο στην πλήρη του μορφή -με την οποία παρουσιάστηκε στην Πράγα- αλλά και τώρα, στην προσαρμοσμένη του εκδοχή, αποτελεί τόπο όπου τα συναισθήματα ενσαρκώνονται και αποκτούν σημασία από τις σφοδρές ή ευαίσθητες συναντήσεις των σωμάτων πάνω στη σκηνή. Επαφή, απομάκρυνση, άνοδος-πτώση, ελαφρύτητα-βαρύτητα είναι μόνο μερικά από τα ζεύγη εννοιών που σηματοδοτούν το κινητικό σύμπαν του Jozef Frucek και της Λίντας Καπετανέα, οι οποίοι διαλέγουν να σχολιάσουν το πάθημα του έρωτα με την ορμή που του αξίζει.

Όπως και στο μυθιστόρημα του Milan Kundera, Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι, το οποίο στάθηκε πηγή της έμπνευσης τους, έτσι και στο Holdin’ Fast, ο έρωτας παρουσιάζεται επί της αρχής ως πράξη σαρκική. Σαν μετωπική σύγκρουση, που κάτω από την επίφαση της σκληρότητας της όμως, δεν κρύβει τίποτε άλλο από την ανάγκη κάθε ανθρώπου να βρει το άλλο του μισό.

Με μια αντίληψη για την κίνηση που στέκει μακριά από την επιτήδευση και εντοπίζει ποιητικά στην αξία και τη δύναμη της χειρονομίας, οι δημιουργοί παραδίδουν μια άσκηση ύφους, άλλοτε κωμική κι άλλοτε σκοτεινή, η οποία μας υπενθυμίζει ότι η ευθύνη για την επιλογή του καθενός να είναι «ελαφρύς» ή «βαρύς», είναι τελικά απολύτως προσωπική. Ίσως επειδή, όσο το βάρος στους ώμους μας αυξάνει, η απόστασή μας από την αλήθεια να μειώνεται ολοένα και περισσότερο.

Σύλληψη & Χορογραφία: Jozef Frucek & Λίντα Καπετανέα / RootlessRoot
Μουσική: Ivan Acher
Κοστούμια: Simona Bbakονα
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Ερμηνεία: Helena Arenbergeroνα, Pavel Masek, Petr Opαvsky Michaela Ottoνα, Daniel Racek, Lenka Vagneroνα

Καθ’ Οδόν

Πιστή στην καθαρότητα της γραφής του μοντέρνου αμερικανικού ιδιώματος, η Πένυ Διαμαντοπούλου -επί χρόνια μέλος του Martha Graham Dance Ensemble και από το 2002 καθηγήτρια τεχνικής και ρεπερτορίου Graham στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, βηματίζει εμμονικά πάνω στη φόρμα που σηματοδότησε την ερμηνευτική της πορεία και αρθρώνει συνειδητά ένα δημιουργικό λόγο που υπερασπίζεται «το παλιό» δίχως να φοβάται μήπως χαρακτηριστεί ντεμοντέ.

Στακάτο και καθαρό, αλλά την ίδια στιγμή λυρικό κι ευαίσθητο, το έργο που παρουσιάζει με τίτλο Καθ’ οδόν βασίζεται στο ισοδύναμο μεταξύ κίνησης και μουσικής. Σταθερή και συνεπής, η δημιουργός μπαίνει στη ρυθμική τροχιά και την ατμόσφαιρα που διαμορφώνει η γεμάτη από ανόμοια μέτρα σύνθεση του Τάση Χριστογιαννόπουλου και κουρδίζει μεθοδικά είκοσι επτά χορευτές, που εγγράφουν τη μουσική στο σώμα τους για να παραδώσουν τη «χάραξή» της πάνω στη σκηνή. Η χορογραφική σκέψη εδώ, αποφασισμένη και ξεκάθαρη αναχωρεί με κατεύθυνση τον τόπο στον οποίο κατοικεί ο θεμελιώδης ανθρώπινος φόβος για τη μοναξιά και την απώλεια. Πόσο αδύναμοι αισθανόμαστε όταν τις κοιτούμε κατάματα;

Σαν σύντομος συλλογισμός για την ανθρώπινη ψυχή, το Καθ’ οδόν δίνει έμφαση σε μία απλή, ωστόσο σημαντική βεβαιότητα: Mόνοι μεταξύ μόνων, μοιάζουμε περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε.

Χορογραφία: Πένυ Διαμαντοπούλου
Μουσική: Τάσης Χριστογιαννόπουλος
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Σκηνική Επιμέλεια: Δημήτρης Νασιάκος
Κοστούμια: Ευτυχία Χατζηγεωργίου, Βασίλης Βαρτεβάρ Ατζεμιάν
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Video: Γιάννης Καρούνης
Ερμηνεία: Άννα Αθανασίου, Κατερίνα Ανδρέου, Γιώργος Ανδρουλάκης, Αντώνης Αντωνίου, Ιωάννα Αποστόλου, Αντώνης Βαής, Μυρτώ Γράψα, Μιχάλης Θεοφάνους, Πουλη Ιωαννίδου, Αύρα Καβούρα, Ματίνα Λήγδα, Pierre Magendie, Ριανέλα Νικοδήμου, Αυγή Παναγιωτοπούλου, Γιάννης Παπακαμμένος, Σοφία Πίντζου, Διογένης Σκαλτσας, Νεφέλη Σταμούλη, Αντώνης Στρούζας, Βαλασία Συμεωνίδου, Ilia De Tchiaves-Poga, Κατερίνα Τούμπα, Αγγελική Τρομπούκη, Κατερίνα Λούρα, Φραντζέσκα Τσολάκη, Μαρία Φουντούλη, Ίρις Φουστέρη

Because

Με τη σταθερή και αναγνωρίσιμη πλέον φωνή της, η Ισραηλινή Jasmin Vardimon έχει καταφέρει σήμερα να αρθρώνει ουσιαστικό και συνεκτικό λόγο στα χορευτικά πράγματα της σύγχρονης βρετανικής σκηνής. Βασικό δομικό χαρακτηριστικό της δουλειάς της αποτελεί η οργανική χρήση διαφορετικών μέσων/στοιχείων (κίνηση, κείμενο, μουσική, οπτικές εφαρμογές), τα οποία η δημιουργός ενσωματώνει στη δράση για να αφηγηθεί την ιστορία της. Η σκέψη της, κοφτερή και σαφής, δεν ξοδεύεται σε αόριστους υπαινιγμούς. Με σημείο αναχώρησης καθαρά μηνύματα, η Vardimon αφήνει στο θεατή μια χαραμάδα όχι για να δει και να αποκωδικοποιήσει την πληροφορία, αλλά να τη νιώσει και να σκεφτεί πέρα από αυτήν.

Στο Because, η Vardimon επιστρέφει στη δημιουργική αφορμή του έργου της, Park (2005) και μας εισαγάγει σε ένα σύμπαν από χαρακτήρες, που, μέσα από τη δυνατή ομαδική χορευτική πράξη, υμνούν με ευαισθησία, φόρα και χιούμορ τη σχεδόν σκληρή χαρά που διατρέχει την καθημερινότητα. Το έργο, τόπος συνάντησης και ελεύθερη περιοχή έκφρασης για τους ήρωες του, λειτουργεί σαν περίμετρος που συγκρατεί αόρατα ένα σύνολο από συμπεριφορές σε μια μυστική κοινωνία, οικεία και παράξενη την ίδια στιγμή. Τα μέλη της μοιάζουν να γνωρίζονται μεταξύ τους, παρακολουθούν ή προκαλούν το ένα το άλλο, επικοινωνούν, σχετίζονται – ζουν τον κίνδυνο της ανθρώπινης επαφής.

Σαν κύκλος που επαναλαμβάνεται αδιάκοπα, το Because -που δανείζεται εύστοχα τον τίτλο του από το τραγούδι των Beatlesκλείνει το μάτι στο θεατή ως σύντομη, ωστόσο μεστή νοήματος, ελεγεία για το πάθος, την αγάπη, την ασφάλεια, αλλά και την απόσταση και την ελευθερία που οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη για να αισθανθούμε ζωντανοί.

Χορογραφία: Jasmin Vardimon
Μουσική: Τhe Beatles, Senor Coconut
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Κοστούμια: Ευτυχία Χατζηγεωργίου, Βασίλης Βαρτεβάρ Ατζεμιάν
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Repetitrice: Mafalda Deville
Ερμηνεία: Γιώργος Ανδρουλάκης, Αντώνης Αντωνίου, Χριστίνα Γουζέλη, Μιχάλης Θεοφάνους, Αχιλλέας Μανώλης, Σοφία Πίντζου, Έλενα Σταυροπούλου, Αναστασία Τσώνου

The Splinter in the Flesh

Κομμάτι της σύγχρονης βρετανικής σκηνής, καθώς ζει και εργάζεται στο Λονδίνο από το 1992 κι έπειτα, η Αθηνά Βάχλα, προτιμά να αντιλαμβάνεται τη δουλειά της ως δρόμο για ένα ταξίδι στις αισθήσεις. Στα έργα της, συνηθίζει να εμπνέεται από τον άνθρωπο και τις συνθήκες που τον περιβάλλουν. θέτει ερωτήματα και υπαινίσσεται απαντήσεις με την πρόθεση να αφυπνίσει το θεατή διατυπώνοντας την προσωπική στάση της απέναντι στα πράγματα, με τρόπο σχεδόν πολιτικό.

Στην πρώτη του εκδοχή, το The Splinter in the Flesh -που παρουσιάστηκε ως έργο σε εξέλιξη λίγους μήνες νωρίτερα στην Αθήνα- εστίαζε σε ζητήματα μετανάστευσης και πολιτισμικής ταυτότητας, και είχε στόχο να υποστηρίξει την κατανόηση και το σεβασμό των πολιτών απέναντι στη διαφορετικότητα. Τώρα, θέλοντας να προχωρήσει βαθύτερα στην αναζήτησή της, η δημιουργός προτείνει μια ενδοσκοπική ανάγνωση του θέματος «ξένος», η οποία εστιάζει στις αντίπαλες δυνάμεις που κατοικούν στην ανθρώπινη φύση.

Κόντρα στην επιβεβλημένη αισθητική ή τεχνική αρτιότητα του χορού, η Βάχλα επιλέγει να χειρίζεται τις δυναμικές του σώματος και μέσω μιας μη-γραμμικής αφήγησης οδηγεί το βλέμμα στους μικρούς πολέμους που ο καθένας μας διεξάγει εντός του. Δυνατός και εύθραυστος μαζί, άγγελος πεπτωκώς, ο άνθρωπος θα αναζητά την υπέρβαση της φύσης του αλλά θα αφήνεται στη ματαιότητα της.

Σύλληψη & Χορογραφία: Αθηνά Βάχλα
Μουσική Επιμέλεια: Σταύρος Γασπαράτος, Γιώργος Πούλιος
Σκηνικά: Δημήτρης: Νασιάκος
Κοστούμια: Ευτυχία Χατζηγεωργίου, Βασίλης Βαρτεβάρ Ατζεμιάν
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Επιμέλεια Λόγου: Μαρία Μαγγανάρη
Πολεμικές Τέχνες: Barry McGuinlay
Βοηθός Χορογράφου: Ανδρέας Κωνσταντίνου με τη συνεργασία των RootlessRoot
Ερμηνεία: Χριστίνα Γουζέλη, Στέλλα Ζάννου, Βαγγέλης Ζαρκάδας, Jessica Henou, Ίρις Κάραγιαν, Γιάννης Καρούνης, Endy Lame, Κατερίνα Σπυροπούλου, Αντώνης Στρούζας, Κυριάκος Χατζηιωάννου
Συμμετείχαν: Νάρντι Αζιζάι, Παναγιώτης Αθανασόπουλος, Γιούλη Ιωαννίδου, Piere Magendie, Μαρία Μπέρτου, Ριαλένα Νικοδήμου, Γιάννης Παπακαμμένος, Κατερίνα Τούμπα, Κατερίνα Τσεκούρα
Guest: Κώστας Αντωνάτος